Wewnętrzne dziecko” odnosi się do aspektu naszej osobowości, który obejmuje uczucia, wspomnienia i doświadczenia z dzieciństwa, które wpływają na nasze obecne zachowanie i emocje. Jest to koncepcja używana w psychoterapii i samorozwoju, aby zrozumieć, jak nasze wczesne doświadczenia mogą kształtować naszą dorosłą tożsamość.

Wewnętrzne dziecko reprezentuje naszą autentyczną, naturalną jaźń, która jest pełna radości, ciekawości, kreatywności, ale także lęków, zranień i traum z przeszłości. To ta część nas, która była kiedyś bezbronna i zależna od innych, a jej potrzeby emocjonalne nie zawsze były zaspokajane. W terapii zwraca się uwagę na wewnętrzne dziecko, aby uzdrowić te wczesne rany, co może prowadzić do większej autentyczności i pełniejszego życia w dorosłości.

Praca z wewnętrznym dzieckiem polega na uznaniu, że wciąż nosimy w sobie emocje i wspomnienia z dzieciństwa, które mogą wpływać na nasze obecne życie. Może to obejmować identyfikację i wyrażenie stłumionych emocji, takich jak złość, smutek, strach czy radość. Praktyka ta pozwala na odkrycie, zrozumienie i zaakceptowanie tych aspektów siebie, co prowadzi do większej samoświadomości i emocjonalnego zdrowia.

Często praca z wewnętrznym dzieckiem obejmuje techniki takie jak medytacja, wizualizacje, prowadzenie dziennika czy terapeutyczne rozmowy, które pomagają nawiązać kontakt z tą częścią siebie. Celem jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego wewnętrznego środowiska, w którym można zaspokoić potrzeby emocjonalne wewnętrznego dziecka, co pozwala na rozwój i uzdrowienie.